دعوت جلسه‌ی مردادماه
بسم الله..
تمام دلخوشی من، به نام های شماست. نه از رفتارتان چیزی در من هست، نه از باورهاتان. تمام رابطه ی من با شما به اسم هاتان بند است، به نخ نازک کلمه.
من فقط همین را در خودم سراغ دارم که وقتی اسم هاتان می آید یک جوری م میشود که مثل اول عشق است.
البته این وضعی که من هستم حسودی و ترس دارد. حسودی به آن ها که شما برایشان فقط یک واژه نیستید -وقتی بودن و نبودن اسم هاتان اینقدر فرق میکند پس بود و نبود نورتان و خودتان درون کسی باعث چه اتفاقی می شود؟
ترس هم که معلوم است دارد؛ وقتی تمام معنای زندگی آدم به رشته ی به این نازکی بند باشد، یک روز، فقط اگر یک روز این ریسمان نازک عشق را موریانه ای بپوشاند، ما به کجا پرتاب خواهیم شد؟
به ابدیت لایزال نیستی؟ خلأ مطلق؟
حال من مثل غاری است که قبلا دهانه ای به روشنایی داشته، ولی حالا سنگهای خود ساخته ام تمام مسیر نور را بسته اند. تنها فرقی که بین من با خاک و سنگ اطرافم مانده،این است که پیش از بسته شدن دهانه ی روشناییم، کسی نام های شما را انگار در من فریاد کرده است.
فریاد کرده محمد،علی،فاطمه، رضا،.. الان من مسدود شده ام ولی نه که غار بوده ام هنوز این نام ها در من تکرار میشود. پژواک اسم ها لای دیواره ها و سنگهام مانده. تنها بارقه ی امیدی که حالا هست همین است که رهگذری از اینجا بگذرد و پژواک این نامها را از زیر صخره ها بشنود، سنگها را بزند کنار باز مرا به روشنایی برساند.تمام دلخوشی من، به پژواک نام های شماست.
چه شیرین است نام هاتان.*
*از خدا خانه دارد، با اندک تصرف
