خلاصه‌ی جلسه‌ی شهریورماه هزاروسیصدونودوپنج

بسم الله...

عرفان:

عرفان نظری: عارف می آید چیزهایی که از عالم و سیرو سلوکات دیده را بیان می کند، به زبان حکمت یا هر جور که می تواند.

 اما عرفان عملی: نحوه ی عمل و طریقه ی سلوک عرفانی برای شهود حقیقت است. این سیر و سلوک، همان روش صحیح حرکت از مبدا، برای رسیدن به مقصد است و عمده ی 

کار عارف در همین عرفان عملی است.

کتاب "رساله الولایه" مرحوم علامه طباطبایی درباره ی عرفان عملی است.

این کتاب در 5 فصل دسته بندی شده است:

در فصل اول بحثی را مطرح می کنند: دین، باطن دارد.

اعمال و احکامی که در دین هست، اعم از عبادی و غیرعبادی یک به یک پشتشان باطن و حقیقتی است.

هر کدام از ما انسان ها در این عالم مثل یک نقاش هستیم. بوم نقاشی، حقیقت ماست. این روح ماست که باید ساخته شود. رنگ و قلم مو و ابزار آلات، تن ماست. در 

حقیقت، تکامل ما غیر مادی است اما طریق تکامل ما، مادی است.

فصل دوم: حالا ما فهمیدیم که باطن داریم. جنس این باطن از چیست؟

علت، هر آنچه دارد به نحو مادون و ناقص در معلول هست و معلول هرچه دارد به نحو اعلی و اشرف در علت هست.

 وَإِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا عِنْدَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ¹

هر چه که در این عالم می بینید نزد ما گنجینه هایی دارد وما آن را نازل نکردیم مگر به قدری که هست.

هر چه در این عالم هست، حقایقی دارد که نازل شده. هر چیزی که نازل شده در حالت اعلی و اشرف همان ویژگی ها را دارد منتها بدون نقصش. 

در بازگشت و صعود، ماده و آن چیزی که صورت عوالم بعدی می شود نفس است. یعنی ما هرچه در این عالم کشت می کنیم ماده ای برای عوالم بعدی می شود.

در عوالم بعدی این نفس ماست که می خواهد آن لذت ها را ببرد.

نفس ما در این عالم اگر برای خودش ملکاتی مطابق با لذایذ آن دنیا درست کرد، لذایذ را می برد وگرنه همه اش عذاب است. به همین دلیل است که می گویند فلان عمل را انجام دهید و فلان عمل را انجام ندهید..