خلاصه‌ی جلسه‌ی اردیبهشت ماه

بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه ی بحث دعا

شرح نکاتی از مناجات شعبانیه؛
در مقدمه خود را معرفی می‌کنیم و در مؤخره خدا را. ضمناً ″مناجات″ یعنی در گوشی [و خصوصی] با خدا صحبت کردن.
"و اسمع دعائی اذا دعوتک واسمع ندائی اذا نادیتک"
انسان نیاز دارد که کسی حرف‌هایش را بشنود نه برای اینکه حاجتش را برآورده کند؛ برای اینکه ما نیاز داریم که یک گوش شنوا باشد که حرف‌هایمان را به او بگوییم.
چرا انسان دوست دارد با خدا حرف بزند؟
یا علاقه اش به خدا سرریز است یا نیست و باید این علاقه را بالا بکشد. آن چیزی که محبت به خدا را بالا می آورد ذکر است؛ یعنی همین مناجات ها.

" و اقبل علی اذا ناجیتک"
اگر خدا به ما روی نیاورد اصلاً حس و حال دعا پیدا نمی‌کنیم.
چرا خدا اقبال نمی‌کند؟
مانع خود ماییم.
دلمان را به چیزهایی بند کرده ایم.
از چیزهایی میترسیم.
هم‌چنین یک‌کارهایی را باید بکنیم تا حال دعا داشته باشیم؛ به جسم مان توجه کنیم چون مرکب روح است و باید کشش عبادت داشته باشد.
کار دیگر این که ما برای دیگران حتا اگر اکراه داریم وقت بگذاریم تا خدا به ما اقبال پیدا کند.

″فقد هربت الیک″
حکایت ما مثل حکایت کسی است که پدرش می‌خواهد تنبیهش کند و او راهی نمی‌بیند جز پناه بردن به همان پدر... و پدر هم دلش نرم می‌شود.

″الهی هب لی کمال الانقطاع الیک″
شبه انقطاع یعنی مثلاً لحظه‌ای که انسان می‌خواهد غرق شود، فقط خدا را صدا می‌زند
انقطاع یعنی انسانی که داوطلبانه در میدان جنگ می‌رود و از جان خود می‌گذرد و فقط حواسش به خداست.
«کمال انقطاع» یعنی حالتی که پیامبر داشتند؛ می‌فرمان من هر لقمه غذایی که می‌خورم یا بعد از هر بار پلک‌زدن که می‌خوام چشمم رو باز کنم هم، به این فکر‌ می‌کنم که آیا خدا اجازه می‌ده من این کار رو بکنم؟
یعنی دیگر هیچ تکیه‌ای به اسباب دنیوی نماند.
«هبه کردن» هم یعنی چیزی را بی این که کسی شایستگی آن را داشته باشد به او ببخشیم.

″الهی لم اسلّط علی حسن ظنی قنوط الأیاس″
هیچ‌وقت نباید از رحمت خدا ناامید شویم.

ضمیمه ۱ - صلوات: جایگاه ذکر صلوات به گونه ای ست که در حساب و کتاب قیامت، جایگاه هر کسی را مشخص می‌کنند، بعد صلوات‌هایش را می‌آورند تا به اندازه ی هر صلوات یک پله بالا برود...

ضمیمه ۲- سختی‌های زندگی: دو گونه سختی در زندگی داریم؛ یا خودمان سبب ایجاد آن می‌شویم یا خدا. خودمان با جهلمان نسبت به قوانین دنیا یا با گناهانمان، هم‌چنین خدا به برخی‌ها با عقل زیاد، یک سری هم بخاطر خیلی خوب بودنشان، مثل ائمه. یک سری سختی‌ها هم سختی‌های خیلی خوبی ست مثل عشق به خدا که کلاً عشق با درد همراه است.
پس در برخورد با رنج‌ها نباید بخواهیم حذف شوند، بلکه باید بخواهیم بهترین بهره از آن رنج نصیبمان شود.
اصلاً این سختی‌ها هستند تا ارتباط ما با خدا حفظ شود و قلبمان تیره نشود.

ضمیمه ۳- بهتر دعا کنیم: وقتی حاجتی دارید، اول دو سه تا حاجت بخواهید، بزرگوارانه و بی ربط به خودتان، مثلاً فرج امام. بعد دو‌ سه تا حاجت اخروی برای خودتان و بعد بروید سراغ حاجات دنیوی. هم‌چنین سفارش شده که زیاد به حاجاتمان دل نبندیم...