دعوت جلسه ی شهریورماه
یا رئوفاً بالعباد
فرآیند «نمک گیر شدن»، فرآیند عجیبی ست. وقتی آدم سر سفره کسی می نشیند و از غذا و نمک سفره اش می خورد، اگر یک لحظه فکر کند این خوراک با وجود او چه خواهد کرد، شاید دیگر خیلی سخت حاضر باشد مهمان کسی شود؛ شاید هم تمام عمر اشتیاق خوردن یک «خُرده نان» از دست یک نفر، بی قرار کند آدم را. اگر می شد حساب کرد هر لقمه غذایی که فرو می دهیم چقدر در مرگ و تولد هر یک از سلول های پیکرمان موثرند، در به درِ پاک ترین روزی ها می شدیم.
روی زمین، بعضی ها بدجور آدم را نمک گیر می کنند؛ یک طوری که هیچ وقت نمی شود آن را واقعاً جبران کرد. آن قدر که آدم بگوید: پس، ازین به بعد، حرف، فقط حرفِ شما... روی زمین، بعضی ها اگر نان هم ندهند، زندگی می بخشند و تمام عمر آدم را مدیون خودشان می کنند. روی زمین بعضی ها آدم را برای همیشه به خانه -بخوانید حریمِ- خود راه می دهند، و اگر نباشند این خانه ها، نداری، آدم ها را بی چاره می کند.
خانه ی بعضی ها بهشت است روی زمین.
السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا (ع) ...
